Od ul. Żeromskiego, naprzeciwko parku im. Tadeusza Kościuszki
Włoski architekt, przedstawiciel neoklasycyzmu. Mieszkał w Polsce przez blisko 30 lat i tu powstały jego najważniejsze dzieła.
Antonio Corazzi urodził się 16 grudnia 1792 roku w Livorno jako syn impresario teatru Avalorati. W 1811 roku ukończył szkołę pijarską, a potem kształcił się w Reggia Accademia delle Belle Arti del Disegno we Florencji. Edukację w akademii zakończył prawdopodobnie w 1816 roku, z drugą lokatą za projekt kościoła oraz teatru Diurno i teatru Goldoni z ogrodami, oranżerią, a także salą balową, maskardową i koncertową. Otrzymał też trzyletnie stypendium. W tym samym roku zodstał członkiem Akademii Bolońskiej.
W 1818 roku, z inicjatywy Stanisława Staszica, rząd Królestwa Polskiego zwrócił się do rządu toskańskiego o skierowanie do Polski architekta. Wybór padł na Antonio Corazziego, który na początku 1819 przyjechał do Warszawy. 1 lutego został mianowany budowniczym generalnym Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji.
W swojej twórczości włoski architekt bardzo szybko przystosował się do klimatu architektonicznego Królestwa Polskiego, a w szczególności Warszawy, która w pierwszych dekadach XIX wieku żyła jeszcze tradycjami klasycystycznej epoki stanisławowskiej i tej architektury. Będąc uczniem szkoły toskańskiej, rozwijającej się na tradycjonalizmie form rodzimych, potrafił zrozumieć potrzebę nawiązania do warszawskiej tradycji architektonicznej. Jego budowle, szczególnie te, które znajdują się na ciasno zabudowanych ulicach, zlewają się w jednolitą całość kompozycyjną ściany miejskiej. Wyróżnia je jedynie szlachetność linii i umiar dekoracyjny, właściwy architekturze początku XIX wieku, oraz skala i proporcja architektury czasów stanisławowskich.
Antonio Corazzi zrealizował w Polsce 50 własnych projektów, z czego aż 45 w Warszawie. Już z 1819 roku pochodzi projekt przebudowy kościoła i klasztoru karmelitanek na pomieszczenia Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. W następnych latach powstały projekty pałacu Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1820), Pałacu Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych (1823), gmachu Komisji Województwa Mazowieckiego (1824), gmachu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu (1824). W latach 1825-1833 zaprojektował gmach Teatru Wielkiego (z Adolfem Schuchem i Aleksandrem Ludwikiem Kozubowskim), jeden z najważniejszych projektów architektury neoklasycystycznej w Polsce.
Antonio Corazzi projektował także liczne wille, m.in. dom arcybiskupa Szczepana Hołowczyca na Nowym Świecie (1820), pałac dyrektora Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu (1825), własny dom przy ul. Wiejskiej (1828), wille przy ul. Senatorskiej i ul. Nalewki (1827), dom J. Morawskiego za Żelazną Bramą (1827), dom F. Młokosiewicza przy ul. Senatorskiej (1829), dom W. Kwiatkowskiego na Podwalu (1833), dom Wołoszewskiego przy ul. Brackiej (1834) oraz willę Sokołowskiego przy Al. Ujazdowskich (1845).
Zajmował się także zagadnieniami urbanistycznymi, o czym świadczy projekt regulacji placu Bankowego i placu Teatralnego czy układu cmentarza na Koszykach.
Poza Warszawą Antonio Corazzi zaprojektował gmach Komisji Województwa Sandomierskiego w Radomiu (w latach 1825-1827). W 1837 roku przygotował projekt pałacu barona Edwarda Rastawieckiego w Dołhobyczowie, a w następnych latach kościół (1834) i gimnazjum (1841) w Siedlcach, a także gimnazja: w Płocku (1834) i Suwałkach (1834).
W 1845 roku wrócił do Florencji, gdzie dwa lata później został powołany na członka Akademii Sztuk Pięknych. Tu wykonał m.in. projekt parlamentu (ok. 1860), Panteon di Dante (ok. 1865), teatrów w Aleksandrii i Kopenhadze. Zmarł 26 kwietnia 1877 roku we Florencji.
Rada Miejska Radomia plac przed dawną siedzibą Komisji Województwa Sandomierskiego nadała nazwę Antonio Corazziego 28 sierpnia 2017 roku.
