Na przełomie XIX i XX wieku do miasta zaczęli napływać chłopi z okolicznych wsi. Szukali pracy, ale nie mieli żadnych kwalifikacji. Tymczasem pracowników poszukiwały fabryki i warsztaty rzemieślnicze. Dlatego w 1904 roku, za sprawą prezydenta Konstantego Zaremby, powstała szkoła rzemieślnicza, „która ma za zadanie systematyczne kształcenie zawodowe pracowników z uzupełnianiem go wiadomościami ogólnokształcącymi”. Jej siedzibą był początkowo dom Foerstera przy ul. Dzierzkowskiej, a od 1906 - piękny, nowoczesny, specjalnie na potrzeby Radomskiej Szkoły Rzemiosł wybudowany, gmach przy ul. Wysokiej (obecnie ul. 25 Czerwca). Uczono tu religii (prawosławnej i katolickiej), języka rosyjskiego, technologii, fizyki, języka polskiego i matematyki. W 1909 do budynku wprowadzono Niedzielną Szkołę Zawodową (dla terminatorów warsztatów prywatnych).
Po wybuchu I wojny światowej zajęcia w Szkole Rzemiosł przerwano. Budynek został zdemolowany przez okupanta; zniszczone zostały pomoce naukowe, sprzęty, dokumenty, książki i katalogi. Po zakończeniu wojny, jesienią 1918, władze Radomia zdecydowały o wznowieniu działalności Szkoły Rzemiosł. Misję zorganizowania placówki i stanowisko dyrektora powierzono inż. Michałowi Korolcowi. Tuż przed wybuchem II wojny światowej Szkoła Rzemiosł została przemianowana na Prywatne Męskie 3-letnie Gimnazjum Mechaniczne im. Jana Kilińskiego Towarzystwa Popierania Szkół Rzemieślniczo-Przemysłowych.
Niemcy po wkroczeniu do miasta zabronili nauki w placówce przy ul. Wysokiej. Zgodzili się jedynie na uruchomienie warsztatów. Opuszczając w kwietniu 1940 budynek okupant zezwolił na otwarcie Trzyletniej Szkoły Rzemieślniczej Przemysłu Metalowego. Zarządzeniem generalnego gubernatora z 29 kwietnia 1941 placówka stała się Obowiązkową Szkołą Zawodową.
20 stycznia 1945 dawna Szkoła Rzemiosł wróciła jako Publiczna Dokształcająca Szkoła Zawodowa. Siedziba placówki była kamienica przy ul. 1 Maja 60 (obecnie 25 Czerwca). Rok szkolny 1945/46 był pierwszym powojennym rokiem normalnej pracy - z uroczystym rozpoczęciem i radą pedagogiczną. Młodzi ludzie mogli się uczyć krawiectwa, fryzjerstwa, obuwnictwa i stolarstwa; były klasy elektryczne, metalowe i inne. W październiku 1945 powstała szkolna orkiestra dęta, a 28 kwietnia 1946 społeczność szkolna otrzymała sztandar.
28 stycznia 1946 r. Na mocy zarządzenia Ministerstwa Oświaty szkoła otrzymała nazwę: Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa, ta zmiana łączyła się z: podniesieniem liczby godzin tygodniowych zajęć i uzyskaniem uprawnień szkół średnich.
We wrześniu 1952 roku zmieniono nazwę szkoły na Zasadniczą Szkołę Metalowo-Elektryczną. Jej dyrektorem był Jan Pater. Szkoła miała następujące kierunki: metalowo-elektryczny, w tym ślusarz narzędziowy, monter sieci i podstacji i monter maszyn elektrycznych, kierunek odzieżowy, czyli krawiectwo ciężkie i krawiectwo lekkie, kierunek ogólny, warsztaty krawieckie. Warsztaty mechaniczne były zlokalizowane przy ul. Marchlewskiego 12 (dzisiaj ul. Focha), a warsztaty elektryczne przy ul. 1 Maja 60.
W szkole działało ZMP, samorząd szkolny, oddział TPPR, Szkolne Koło Obrońców Pokoju, Szkolny Komitet Odbudowy Warszawy, PCK. Opiekę nad placówką sprawowały Warsztaty Naprawcze Wagonów, a od stycznia 1953 roku - Zakłady Metalowe im. gen. Waltera.
W roku szkolnym 1953/1954 funkcjonowała Zasadnicza Szkoła Zawodowa, do której rok później dołączyła Zasadnicza Szkoła Odlewnicza. W 1955 połączono Zasadniczą Szkołę Zawodową i Zasadniczą Szkołę Metalową przy ul. Szkolnej 2 tworząc Zasadniczą Szkołę Metalową. Z kolei w 1959 ZSM otrzymała nazwę Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 2. W 1976 roku, po połączeniu z ZSZ nr 1 stała się Zasadniczą Szkołą Zawodową nr 2. Dwa lata później, po utworzeniu Technikum Mechanicznego powstał Zespół Szkół Zawodowych
